Μα μόνο εγώ βλέπω έτσι τα πράγματα;

Δυστυχώς είχα την ατυχία να βρεθώ δύο μέρες αρκετά νωρίς στο σπίτι μου ώστε να δω ειδήσεις... Και βλέπω αυτά που πάντα βλέπω (αυτή την φορά με αφορμή τις φοιτητικές μεταγραφές).

Βλέπω υποκρισία και ψευτιά. Οι δημοσιογράφοι υποκρίνονται ότι τους σοκάρει που κάποιος πολιτικός κοίταξε τί χρειάζεται το παιδί του για να πάρει μεταγραφή. Οι θεατές, οι "απλοί άνθρωποι" (που είναι τέτοιοι γιατί έτσι αισθάνονται) εξοργίζονται γιατί βλέπουν ότι τα παιδιά των πανεπιστημιακών έχουν ιδιαίτερη μεταχείριση στα πανεπιστήμια. Τη στιγμή που ξέρουμε ότι όλοι ή έστω οι περισσότεροι από εμάς, όταν έχει χρειαστεί (στις σπουδές, στη δουλειά, στο νοσοκομείο, στην άδεια του σπιτιού κ.λ. κ.λ.), έχουμε ψάξει να βρούμε τον γνωστό ή τον συγγενή ή τον γνωστό του γνωστού που μπορεί να μας βοηθήσει. Και αν δεν το έχουμε κάνει εμείς, το έχουν κάνει οι γονείς ή οι φίλοι μας που αγαπάμε και εκτιμάμε.

Δεν το έχουμε κάνει από κακία. Δεν αισθανθήκαμε εγκληματίες και παραβάτες. Απλά έτσι κάνουν όλοι, έτσι κάναμε και εμείς.

Δεν λέω ότι δεν πρέπει να καταδικάζουμε όταν βλέπουμε κάποιον να παρανομεί ή να χρησιμοποιεί την θέση του για να παρακάμψει λίγο τον νόμο. Αλλά με μέτρο...

Ούτε λέω ότι αφού το κάνουν οι άλλοι να το κάνουμε και εμείς. Να προσπαθήσουμε να γίνουμε δίκαιοι, ειλικρινείς και μεγαλόκαρδοι. Να προσπαθήσουμε σκληρά.

Και να ήμαστε λίγο λιγότερο κακομοίρηδες... Να πιστέψουμε ότι κάποιοι από εμάς ίσως κάποτε να γίνουμε "σπουδαίοι" και τότε, αν οι άλλοι θέλουν να μας κρίνουν με κακία σίγουρα θα βρούν τις μικρές μας "απάτες" και "ανηθικότητες" και μικροπρέπειες. Αν είμαστε ειλικρινείς θα δούμε τις δικές μας και θα κρίνουμε πιο δίκαια τους άλλους.

Το είχε πει και κάποιος άλλος: Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω... Χρειάστηκαν 2000 χρόνια αλλά γιναμε όλοι αναμάρτητοι...