Το κακό με την "ειδησιογραφική πραγματικότητα"

... είναι ότι είναι τόσο μονοδιάστατη που παύει να είναι πραγματικότητα.

Εδώ και χρόνια έχω την θεωρία ότι η γεννιές που μεγάλωσαν με την "εικονική" πραγματικότητα της τηλεόρασης ή αργότερα των ηλεκτρονικών παιχνιδιών αντιμετωπίζουν συχνά το πρόβλημα (που εγώ ονομάζω) "της μονοδιάστατης πραγματικότητας". Γιατί όταν βλέπεις τα κατορθώματα ενός "Ράμπο" χάνεις το πρίν, το μετά και το γύρω. Ο "κακός" είναι κακός -δεν έχει παιδιά και γυναίκα να τον θρηνίσουν, δεν εκδικείται για τον χαμό του αδελφού του. Ο "καλός" είναι καλός -δεν κάνει ανδραγαθήματα λόγω βλακείας, δεν βγαίνει η συνείδησή του λαβωμένη από το "δίκαιο" θάνατο που σκόρπισε, δεν έχει καμία αμφιβολία για το δίκαιο και ηθικό των πράξεών του.

Η πραγματικότητα βέβαια, είναι πάντα πολύ πιο πολύπλοκη. Κάθε πράξη (ειδικά όταν έχει την βαρύτητα ενός φόνου ή μίας αυτοκτονίας) είναι αποτέλεσμα μίας μεγάλης διαδρομής. Βιώματα, συγκυρίες, σχέσεις. Ο φονιάς δεν σκοτώνει πάντοτε κάποιον αθώο. Ο αυτόχειρας δεν αυτοκτονεί πάντα σε μία στιγμή μεγαλείου ή αυτοκριτικής. Ο "κακός" μπορεί να έχει αθώα παιδιά. Ο "καλός" μπορεί να ήταν "κακός" στο παρελθόν.

Η αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις είναι βέβαια η "αυτοκτονία" ή αυτοκτονία του Ρώσου κατάδικου-φυγά-δολοφόνου-αυτόχειρα. Όχι τα γεγονότα, αλλά οι σκέψεις μας γύρω από αυτά. Όχι ότι προσπαθούμε να αναλύσουμε κάτι τόσο δύσκολο χωρίς να ξέρουμε ούτε το 1/100 από την πραγματικότητα. Ούτε το ότι είμαστε πρόθυμοι να βγάλουμε συμπεράσματα, στο κάτω κάτω ο ανθρώπινος νους έτσι λειτουργεί, δημιουργεί πάντα ένα απλούστερο μοντέλο κρατώντας μόνο τα στοιχεία που θεωρεί ότι είναι σημαντικά.

Αλλά γιατί προσπαθούμε να αναγνωρίσουμε και να αναδείξουμε τον καλό και τον κακό. Καθώς επίσης και γιατί στα συμπεράσματά μας δεν φωλιάζει πάντα μία μικρή, τίμια αμφιβολία.