η Ελλάδα μίκρυνε

Προσπαθώ να συλλάβω τί συμβαίνει αυτή την στιγμή. Τί έχει συμβεί ήδη.

Υπάρχουν πράγματα που όσο και να προσπαθώ, δεν θα μπορέσω να συλλάβω. Όπως ο πόνος του να βλέπεις το σπίτι σου να καίγεται, να μαθαίνεις ότι ένας δικός σου άνθρωπος βρήκε φρικτό θάνατο, να καίγεσαι αγκαλιά με τα δύο παιδιά σου.

Ξέρω όμως ότι μιλάμε για μία ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή, ότι μοναδικά δάση έχουν εξαφανιστεί.

Ξέρω ότι πολλά από τα γεροντάκια που γλύτωσαν φεύγοντας σαν πρόσφυγες από τα μέρη που μεγάλωσαν, δεν θα αντέξουν για πολύ τον πόνο του αποχωρισμού.

Ξέρω ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που δεν έχασαν μόνο το σπίτι τους, αλλά και την σοδειά τους, τα δένδρα τους, τα καταστήματά τους, τα πάντα. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν τίποτα πια στο οποίο να γυρίσουν πίσω.

Ξέρω ότι του χρόνου ελάχιστοι τουρίστες θα προτιμήσουν να μείνουν στα καμμένα.

Ξέρω ότι κάηκε το μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας και φαντάζομαι δεκάδες άλλοι αρχαιολογικοί χώροι από τους οποίους ήταν διάσπαρτη η Πελοπόννησος. Μνημεία μοναδικά στον κόσμο, σημεία αναφοράς του Δυτικού πολιτισμού, κομμάτια αυτού που ονομάζουμε Ελλάδα.

Η Ελλάδα μίκρυνε. Και εμείς μαζί.