διάφορες σκέψεις και στο βάθος blog action day

Διαβάζοντας το post του J95, μπήκα και εγώ σε σκέψεις. Ξαναέφερα στο μυαλό μου όλα όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες, πράγματα που "τότε" είπα "δεν πρέπει να ξεχάσω", πράγματα που θεώρησα τόσο σημαντικά που, "δεν μπορεί, θα πρέπει να μας κάνουν να αλλάξουμε πορεία".

Θυμήθηκα πόσο πόνεσα διαβάζοντας το blog της Αμαλίας -ζούσε ακόμη. Θυμήθηκα τον θυμό μου βλέποντας τα video από το Α.Τ. Ομόνοιας. Θυμήθηκα την απόγνωση και τον φόβο σε μία Αθήνα, που αντί να είναι άδεια όπως θα έπρεπε, 18-19 Αυγούστου, να είναι έρημη, λές και όλοι έφυγαν για κάπου αλλού, να σωθούν, με καπνούς στον ουρανό, με ειδήσεις να δείχνουν να καίγονται δάση, χωριά και άνθρωποι στην Πελοπόννησο...

Ε, και τί έγινε; Αλλάξαμε πορεία; Φτιάξαμε την υγεία; Προστατεύουμε καλύτερα τα δάση μας; Έγινε η Αστυνομία καλύτερη; Δεν νομίζω.

Η καθημερινότητά μας έχει μεγάλη αδράνεια. Δεν θέλει να αλλάξει. Και το μυαλό μας, μας προστατεύει, απωθώντας τις κακές και επώδυνες αναμνήσεις.

Αλλά κάθε τέτοιο μεγάλο ή και μικρότερο γεγονός κάτι αλλάζει. Άλλες φορές μας κάνει πιο δεκτικούς σε νέες ιδέες. Άλλες φορές αλλάζει λίγο την αξία που δίνουμε σε κάποια πράγματα. Μερικές φορές αναδεικνύει νέες φωνές. Το αυτονόητο και η συνήθεια ραγίζουν και διαβρώνονται σιγά-σιγά και κάποια στιγμή δίνουν την θέση τους στο νέο. Αρκεί να συνεχίζουμε να προσπαθούμε. Λίγο, λίγο, σαν ψυχοθεραπεία, μέχρι να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας και τα προβλήματά μας ως κοινωνία και κάποια στιγμή να είμαστε έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε.

Δεν είχα σκοπό να αναφερθώ στο Blog Action Day, το θεωρούσα πολύ επιφανειακό σε σχέση με την σοβαρότητα του προβλήματος. Αλλά μέσα από αυτό το πρίσμα ίσως να αξίζει. Ίσως να μην είναι μία "διαδικτυακή διαδήλωση", αλλά κάτι σαν ομαδική ψυχοθεραπεία. Σαν να σηκωνόμαστε ένας ένας και να λέμε δημόσια: "είμαι ο Παναγιώτης και ξέρω ότι έχω και εγώ πρόβλημα με το περιβάλλον" -δεν είναι το τελευταίο βήμα, αλλά το πρώτο.