το blog μου είναι το πάρτι μου.

Προχθές, στην συνάντηση που οργάνωσα μεταξύ των bloggers από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ ήρθε και μία κοπέλα που ενδιαφέρεται να κάνει μία εύρευνα για τα blogs. Συμπαθητική κοπέλα, συμμετείχε στην συζήτηση, αλλά είχα συχνά την εντύπωση ότι μας παρατηρούσε. Μπήκα στον πειρασμό να της μιλήσω για το πώς ένα blog αλλάζει καθώς αυξάνονται οι αναγνώστες του.

Της είπα ότι για παράδειγμα, από κάποια στιγμή και μετά κάποιοι περιμένουν να γράψεις, να απαντήσεις, να σχολιάσεις. Αισθάνεσαι ότι το τί γράφεις αλλά ακόμη και το τί δεν γράφεις ερμηνεύεται με διάφορους τρόπους.

Μου ξαναθύμισε το θέμα η αγαπητή coolplatanos με ένα σχόλιό της σε προηγούμενο post ("μιλάτε πολύ τεχνικά", μου γράφει) που μου θύμισε ότι το ίδιο σχόλιο μου έχουν κάνει πολλοί άλλοι. Υπάρχουν και άλλοι που μου λένε "γιατί δεν μου απαντάς στο σχόλιο που σου άφησα" (υπονοώντας ότι έχω κάποια υποχρέωση).

Υπάρχουν διάφορες λειτουργίες που μπορεί να καλύψει ένα blog. Το συγκεκριμένο είναι ο δικός μου προσωπικός χώρος. Είναι το στέκι για τους φίλους μου (ακόμη και αυτούς που δεν ξέρω). Μιλάω για τα πράγματα που με ενδιαφέρουν, με τον τρόπο που τα αντιλαμβάνομαι. Το ότι οι συζητήσεις γίνονται δημόσια, δεν σημαίνει ότι δεν είναι και προσωπικές.

Έχουμε συνηθίσει ο δημόσιος λόγος να απευθύνεται σε όλους. Όταν γράφεις σε μία εφημερίδα δεν μπορείς να έχεις στο κείμενο και μία πρόταση που να λέει "vri-pi-da θα σου εξηγήσω μεθαύριο που θα τα πούμε από κοντά". Σε μία συνέντευξη τύπου ενός πολιτικού, δεν μπορεί αυτός να πει σε ένα δημοσιογράφο "βαριέμαι να σου απαντήσω, αλλά μου θύμισες μία ιστορία, κάτσε να σου την πω" (αν και θα ήθελα να το δώ αυτό :-), ούτε να πει "σήμερα είμαι πολύ κουρασμένος, θα απαντήσω μόνο στην ερώτηση του Νίκου που είναι φίλος" ή "αυτά βαριέμαι να τα εξηγήσω, ρωτήστε κάποιον άλλο που τα εξηγεί καλύτερα".

Εδώ μπορώ. Όπως μπορώ και να αφήσω μία συζήτηση αν θεωρώ ότι κατέληξε κουραστική. Δεν έχω κάποια υποχρέωση να συνεχίζω να προσπαθώ να πείσω κάποιον που προφανώς είναι σε άλλο μήκος κύματος. Ούτε έχω υποχρέωση να συμπεριφέρομαι σε όλους με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν φίλοι παλιοί, φίλοι πιο πρόσφατοι, αγαπημένα πρόσωπα, ενδιαφέροντες άγνωστοι και ακάλεστοι. Προφανώς με τον καθένα μιλάω διαφορετικά, έχω διαφορετικά όρια, διαφορετικούς κώδικες -και εσείς μιλάτε μεταξύ σας, ο καθένας διαφορετικά.

Αν και αρκετές φορές το "τί ζητάνε οι αναγνώστες" με επηρρεάζει (στην επιλογή του θέματος, στον τρόπο που το καλύπτω κ.λ.), γενικά προσπαθώ να γράφω έχοντας στο μυαλό μου ότι με διαβάζω εγώ και οι φίλοι μου και όχι ότι αυτό που γράφω είναι πρωτοσέλιδο κρεμασμένο στα περίπτερα όλης της Ελλάδας.

Αν πρέπει να παρομοιάσετε τους κώδικες επικοινωνίας και τους κανόνες συμπεριφοράς που ισχύουν στο vrypan|net|weblog με κάτι, θεωρείστε το ένα ανοικτό πάρτι στο σπίτι μου [*], όχι συνέντευξη τύπου ή άρθρο σε αφημερίδα.

Θα προσπαθώ να το κρατήσω έτσι.

-- [*] αξίζει να διαβάσετε το Revised Comment Policy του Shel Israel που εκφράζει παρόμοιες ιδέες.