σήμερα άνοιξαν πληγές που δύσκολα κλείνουν.

Είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου και του μνημονίου, είναι μονόδρομος. Είμαι από αυτούς που έχω χαρακτηρίσει όσους πετούν μολότοφ τρομοκράτες και εγκληματίες. Θεωρώ επίσης φασιστικό το να μην επιτρέπεις στην Βουλή να λειτουργήσει, π.χ. εμποδίζοντας τους βουλευτές να μπουν ή τρομοκρατώντας τους στον δρόμο. Στην δική μου αντίληψη, αν διαφωνείς τόσο ριζικά με μία κυβέρνηση, το μόνο αίτημα που μπορείς να έχεις είναι "εκλογές" -έτσι λύνονται οι "διαφορές" σε μία δημοκρατία, όχι δια βοής, ούτε με την βία.

Σε αυτό το πλαίσιο, ζητώ κάποια πράγματα από την αστυνομία, ακόμη και αν χρειαστεί να ασκήσει ελεγχόμενη βία: π.χ. να φροντίσει να μην αποκλειστεί η Βουλή και να φροντίσει για την σωματική ακεραιότητα των πολιτών που βρίσκονται στο κέντρο, είτε είναι για να διαμαρτυρηθούν, είτε για να δουλέψουν, είτε για κάποιο άλλο λόγο.

Αλλά αυτό που είδα στις εικόνες από τα σημερινά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας και αυτά που διάβασα σε ανταποκρίσεις πολιτών, δείχνουν ότι η αστυνομία όχι μόνο δεν προστάτεψε τους πολίτες, αλλά σε πολλές φορές επιτέθηκε εναντίον πολιτών που δεν είχαν καμία ανάμιξη σε επεισόδια. Επίσης (δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά), είδα αστυνομικούς να αυτοδικούν εναντίον διαδηλωτών που ήταν πεσμένοι κάτω ή τους κρατούσαν συνάδελφοί τους -αν έχουν κάνει κάτι να τους συλλάβετε, δεν είναι δουλειά σας να αποφασίσετε ότι η ποινή τους είναι 3 μπουνιές και δύο κλωτσιές και δεν νομίζω ότι στην Ελλάδα προβλέπεται τέτοια ποινή, έτσι κι αλλιώς.

Σήμερα, με την αλόγιστη βία που άσκησε η αστυνομία, φοβάμαι ότι άνοιξε στην κοινωνία πληγές που δύσκολα κλείνουν. Και για αυτά υπάρχει όπως σημείωσε κάποιος στο twitter "φυσική, επιχειρησιακή και πολιτική ευθύνη". Προφανώς, φταίνε κάποιοι αστυνομικοί. Προφανώς φταίνε κάποιοι αξιωματικοί της αστυνομίας. Και προφανώς, η πολιτική ευθύνη βαραίνει εξ ολοκλήρου τον κ. Παπουτσή -και το ότι δεν έχω δει μία (1) δήλωσή του ως τώρα, με εξοργίζει περισσότερο.