χωρίς αυτοδυναμία

Ήμουν από αυτούς που έλεγαν (και έγραφαν) ότι δεν βλέπω ως λύση τις κυβερνήσεις συνεργασίας και ότι τα μικρά κόμματα αποδυναμώνουν την ικανότητα μίας κυβέρνησης να λειτουργήσει αποτελεσματικά.

Μέχρι την κυβέρνηση Παπαδήμου, το μόνο “σύγχρονο” παράδειγμα μίας παρόμοιας κυβέρνησης ήταν η συγκυβέρνηση του ‘89 που μάλλον λειτουργούσε ως παράδειγμα προς αποφυγή.

Αυτό που είδα τους τελευταίους μήνες είναι πως έκανα λάθος. Η κυβέρνηση Παπαδήμου λειτούργησε όπως και κάθε άλλη κυβέρνηση. Άλλοι λένε χειρότερα, άλλοι καλύτερα, αλλά νομίζω ότι όλοι έχουμε πει μέσα μας, “χμ, ΟΚ, μπορεί να υπάρχει κυβέρνηση, ακόμη και αν δεν έχει ένα κόμμα την αυτοδυναμία.”

Νομίζω ότι αυτή η συνειδητοποίηση θα παίξει μεγάλο ρόλο στις επερχόμενες εκλογές, αφού απεγκλωβίζει μία μεγάλη μάζα ψηφοφόρων από το δίλημμα αυτοδυναμία ή ακυβερνησία.

Οι τόνοι θα ανέβουν όσο πλησιάζουμε στην μέρα των εκλογών, αποσκοπώντας στην λεγόμενη “συσπείρωση”. Αλλά έχω την εντύπωση ότι η τακτική αυτή δεν θα είναι και τόσο αποτελεσματική για τον απλούστατο λόγο ότι υπάρχει ένα πρόσφατο, χειροπιαστό παράδειγμα πως ο σχηματισμός κυβέρνησης μπορεί να γίνει από δύο ή περισσότερα κόμματα.

Και σε αυτή την περίπτωση, για τις μετεκλογικές εξελίξεις, βραχυπρόθεσμα (την επόμενη μέρα) και μεσοπρόθεσμα (τους επόμενους μήνες), καθοριστικό ρόλο θα παίξουν τα πρόσωπα.