τί θα ψηφίσω: άστα να πάνε.

Δεν γελιέμαι πια, όποιος και να βγει την Κυριακή (ακόμη και ΑΝ βγει κυβέρνηση) προς την καταστροφή πάμε. Όχι πια γιατί οι πολιτικοί αρχηγοί είναι ο ένας χειρότερος από τον άλλο, ούτε γιατί η μία επιλογή είναι πιο οπισθοδορομική από την άλλη την ώρα που χρειάζεται να τρέξουμε προς τα μπρός. Ούτε γιατί θεωρώ ότι υπάρχει μόνο ένας σωστός δρόμος και κανείς δεν τον προτείνει.

Αλλά γιατί η πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών έχουμε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και ζούμε σε ένα φανταστικό κόσμο. Ένας βλέπει δράκους, άλλος φαντάσματα, άλλος συζητάει με την Παναγία… Ο ένας νομίζει ότι μπορεί να πετάξει, ο άλλος ότι μπροστά του είναι ωραιότερη θάλασσα του κόσμου που τον καλεί να βουτήξει στα υπέροχα νερά της… Άντε να εξηγήσεις σε μία κοινωνία που έχει πάρει ομαδικά LSD ότι βρίσκεται στον 20ο όροφο, στο μπαλκόνι.

Νόμιζα ότι η κρίση θα μας οδηγούσε να κάνουμε ως κοινωνία την ενδοσκόπηση που δεν είχαμε κάνει για πολλά χρόνια. Στον κόσμο μου και εγώ: απλά έβγαλε στην επιφάνεια τα απωθημένα μας, μεγένθυνε τις αδυναμίες μας και μας έσπρωξε σε τσαρλατάνους.

Το μόνο που μου απομένει είναι να ελπίζω σε ένα θαύμα, κάτι απροσδόκητο, που κανείς δεν θα μπορούσε να έχει προβλέψει. Και, λέω, που ξέρεις, αν κερδίσουμε λίγο χρόνο, ίσως να αυξήσουμε κάπως τις πιθανότητες να συμβεί αυτό το “κάτι” εγκαίρως…

Όχι, δεν θα σας πω τί θα ψηφίσω, δεν είμαι καθόλου περήφανος και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι κάνω σωστή επιλογή. Αλλά μεγάλα παιδιά είμαστε, ο καθένας μας πρέπει να κάνει τις επιλογές του.