το νέο μου site, longdata.org

Το “project L.A.” προχωράει. Όχι όσο γρήγορα θα ήθελα, αλλά νομίζω ότι μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα αυξήσουμε στροφές και θα επιταχύνουμε. (Αν δεν ξέρεις για τί μίλάω, διάβασε αυτό και αυτό)

Μία από τις δυσκολίες που ξέρουμε ότι θα αντιμετωπίσουμε είναι ότι το προϊόν που αναπτύσσουμε έρχεται να λύσει ένα πρόβλημα που λίγοι ακόμη συνειδητοποιούν: το προσωπικό μας ψηφιακό αρχείο (είτε είναι φωτογραφίες, είτε κείμενα, μουσική, κ.λ.) είναι πολύ πιο ευάλωτο από οποιαδήποτε άλλη μορφή αρχείου διατηρούσαμε ως τώρα.

Υπάρχει όμως μία κοινότητα ανθρώπων που ασχολείται με το θέμα. Αν ψάξετε για “digital archive preservation” ή για “personal digital archiving”, θα βρείτε αρκετά κείμενα, έρευνες, ακόμη και μερικά συνέδρια που ασχολούνται με το θέμα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Η συζήτηση έχει ξεκινήσει κυρίως από τον χώρο των μεγάλων βιβλιοθηκών που ο σκοπός ύπαρξής τους ήταν σε σημαντικό βαθμό να δημιουργούν και να διατηρούν ένα μεγάλο αρχείο βιβλίων, περιοδικών και εφημερίδων. Καθώς το αντικείμενό τους γίνεται όλο και πιο συχνά ψηφιακό, άρχισαν να ασχολούνται με θέματα διατήρησης ψηφιακών αρχείων.

Θέλοντας να βοηθήσω να βγει αυτή την συζήτηση από τον στενό κύκλο των βιβλιοθηκονόμων και των ακαδημαϊκών ξεκίνησα το longdata.org, ένα blog στο οποίο θα συγκεντρώνω υλικό σχετικά με τα θέματα αυτά. Υπάρχει και το σχετικό @longdataorg στο twitter.

-- [*] η φωτογραφία είναι από ένα IBM punch card printing plate κάπου στην δεκαετία του ’30 ή ’40, τότε που το ψηφιακό ήταν σε μεγάλο βαθμό ακόμη... αναλογικό.