φοβάμαι ότι οδεύουμε προς τον φασισμό (II)

Πριν από δύο χρόνια, έγραψα ένα μικρό κείμενο. Πολύ μικρό, όλο κι όλο ήταν ο τίτλος του “φοβάμαι ότι οδεύουμε προς τον φασισμό”.

Δυστυχώς, δεν έχω την κατάρτιση για να μιλήσω για τον φασισμό ως ιστορικό και πολιτικό φαινόμενο.

Αλλά, ξέρω ότι πηγαίνουμε προς τον φασισμό όταν βλέπω πολιτικά κόμματα να στηρίζουν και να δίνουν ιδεολογική κάλυψη σε ένα οργισμένο όχλο. Όταν φοβάμαι και βλέπω άλλους να φοβούνται γιατί εκφράζουν τις απόψεις τους. Όταν ο λαϊκισμός ζητά βία. Όταν η παράνομη βία δικαιολογείται. Όταν η απάντηση στον φασισμό είναι “καλός φασίστας είναι ο νεκρός φασίστας”. Όταν στοχοποιούνται ομάδες πληθυσμού, για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, για τις θρησκευτικές τους πεπειθήσεις, για την καταγωγή τους. Όταν δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη στην Δικαιοσύνη. Όταν το πολιτικό λέγειν και φέρεσθαι ορίζεται από βία, την απειλή βίας ή και την υπόσχεση βίας. Όταν ο πολιτικός λόγος και οι πολιτικές πράξεις επικεντρώνονται στην ηθική εξόντωση του αντιπάλου. Όταν η κοινωνία δέχεται τα πιο χαμηλά αισθήματα των μελών της, όπως η βία, η οργή και ο τρόμος, να ορίζουν τις πράξεις και τις αποφάσεις της.

Μην βιαστείς, δεν λέω ότι όλα αυτά είναι φασισμός (μερικά είναι). Λέω ότι όλα αυτά μας οδηγούν στον φασισμό.

Διάβασε και το λήμμα για τον Μουσολίνι στην wikipedia, ο δρόμος προς τον φασισμό δεν λέει “φασισμός” σε κάθε διασταύρωση.

Και μην νομίζεις ότι το θηρίο έχει πάντα μάτι που γυαλίζει και αίματα στο στόμα...

(πηγή φωτογραφίας: wikipedia)