το φωτογραφείο έκλεισε

Αν έχετε χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες ενός επαγγελματία φωτογράφου, για παράδειγμα σε κάποιο γάμο ή βαφτίσια κ.λ., είναι πολύ πιθανό να έχετε συναντίσει μία περίεργη πρακτική: να αρνούνται να σας δώσουν τις φωτογραφίες σε ψηφιακή μορφή.

Είναι ένα περίεργο business model, που έχει τις ρίζες του στην εποχή που χρησιμοποιούσαμε φίλμ και ο φωτογράφος ήταν συνήθως για μία ζωή φωτογράφος.

Έχω πολλά επιχειρήματα γιατί αυτή η πρακτική είναι και απαράδεκτη (σε πλήρωσα να βγάλεις φωτογραφίες, σου έδωσα όσα ζήτησες, περιμένω να μου παραδώσεις το σύνολο του έργου που έκανες), προβληματική (τις φωτογραφίες μου τις χρησιμοποιώ σε ψηφιακή μορφή, έτσι τις χαζεύω, έτσι τις θέλω για το blog μου, έτσι τις ανεβάζω στο facebook, έτσι τις βάζω wallpaper στον υπολογιστή μου, έτσι τις δείχνω στο κινητό μου σε φίλους), αλλά και κοντόφθαλμη (προφανώς και όταν θέλω φωτογραφίες για κάδρα ή ένα ωραίο άλμπουμ δεν θα κάτσω να τις τυπώσω σε απλό χαρτί στον εκτυπωτή μου, αλλά θα ζητήσω από τον επαγγελματί να το κάνει σωστά και ποιοτικά).

Αλλά συζητώντας με έναν φίλο το project L.A., που σχετίζεται με την διατήρηση ψηφιακών αρχείων για μεγάλα χρονικά διαστήματα, άκουσα την παρακάτω ιστορία, που δεν είχα φανταστεί.

Ο φίλος μου λοιπόν, είχε προσλάβει έναν φωτογράφο για τον γάμο του. Ο φωτογράφος τους έδωσε τυπωμένες φωτογραφίες, αλλά δεν τους έδωσε ποτέ το ψηφιακό αρχείο. Δύο χρόνια αργότερα, όταν αναζήτησαν τον φωτογράφο για να τυπώσουν μερικές ακόμη, έμαθαν ότι το φωτογραφείο έκλεισε. Θες η κρίση, θες κάποιο προσωπικό πρόβλημα, θες κάποια επαγγελματική επιλογή; Τί σημασία έχει; Οι φωτογραφίες τους χάθηκαν.

Το δίδαγμα: συμφωνείστε από την πρώτη στιγμή που θα μιλήσετε με τον φωτογράφο σας ότι θα σας παραδώσει το πρωτογενές ψηφιακό υλικό (συνήθως raw format), ώστε και παρεξηγήσεις να μην υπάρχουν αργότερα, αλλά και ο φωτογράφος να γνωρίζει τί περιμένετε από αυτόν.

--

[*] πηγή φωτογραφίας: The Library of Congress (flickr)