Τελείωσα δύο βιβλία που μου άρεσαν. Το ένα είναι το "Μην πας ποτέ μόνος στο Ταχυδρομείο" του Στέλιου Κούλογλου (Εκδ. Ωκεανίδα) και το άλλο ο "Πίνακας της Φλάνδρας" του Αρτούρο Περέθ-Ρεβιέρε (Εκδ. Πατάκη).
Το "Μην πας ποτέ μόνος στο Ταχυδρομείο" είναι μία ενδιαφέρουσσα κατασκοπική ιστορία που διαδραματίζεται στην Μόσχα την εποχή της Περεστρόικα. Μέσα από αυτή ο Κούλογλου δίνει πολλές λεπτομέρειες για την ζωή, τα απωθημένα και τα όνειρα μίας κοινωνίας με διαφορετικές αντιήψεις και βιώματα. Καλογραμμένο, ευανάγνωστο, από τα βιβλία που ψυχαγωγούν αλλά σε βάζουν και σε σκέψεις.
Το άλλο, "ο πίνακας της Φλάνδρας", έχει προτότυπη ιστορία (ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται τόσο στην πραγματικότητα όσο και σε μία σκακιστική παρτίδα, πάνω στην σκακιέρα). Μου άρεσε, αλλά τελειώνοντάς το είχα την αίσθηση ότι με αυτή την ιδέα θα μπορούσε να γίνει κάτι καλύτερο. Από τα βιβλία που διαβάζονται μονορούφι...
Είδα ακόμη το "Πολίτικη Κουζίνα" που είναι καλογυρισμένο, με πάρα πολύ ωραίο σενάριο. Μου άρεσε εκτός των άλλων ότι αντιμετώπιζε την "απώλεια" και τον ξεριζωμό από την Κωσταντινοολη με ένα φυσιολόγικά νοσταλγικό τρόπο, χωρίς υπερβολές. Να πάτε να το δείτε!
Να μην πάτε να δείτε όμως τον "Μικρό Αδάμ", που είναι μία κουραστική ταινία, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης, εκτός από την ωραία της φωτογραφία.
