Πριν από μερικές μέρες διάβασα ένα σχόλιο στο twitter που έλεγε "πώς είναι δυνατόν οι Ισραηλινοί bloggers να γράφουν για web2.0 την ώρα που γίνεται πόλεμος;" Το ίδιο αισθάνομαι και εγώ πολλές φορές βλέποντας τα άρθρα μου σε αυτό το blog: "επιτρέπεται" να γράφω για τεχνολογία και internet όταν ζούμε σε παγκόσμια κλίμακα τόσο σημαντικά γεγονότα, γεμάτα πόνο, αλλά και την δική μας, μικρότερης κλίμακας, μιζέρια στην Ελλάδα;
Ε, ναι γίνεται. Πρώτον γιατί το blog αυτό το γράφω κυρίως για να το διαβάζω εγώ. Δεν θέλει τον τίτλο του "ειδησιογραφικού blog". Αλλά κυρίως γιατί, μέσα στην γενικότερη μαυρίλα, χρειάζομαι να διαβάζω πράγματα που μου θυμίζουν αυτά που θεωρώ "'όμορφα": αυτά που με συναρπάζουν, που μου δημιουργούν όμορφες σκέψεις, που δίνουν αφορμή για όνειρα και χαμόγελο.
Για να μην ξεχάσω ότι εκτός από την μιζέρια, τον πόνο και την απογοήτευση που υπάρχει γύρω μου, μπορούν να υπάρχουν και δημιουργικότητα, ελπίδες και χαρά -ελπίδα.
