δεν γράφω πολύ τώρα τελευταία

Εδώ και μήνες, αρκετούς μήνες, δεν γράφω πολύ στο blog μου. Παρατηρώ τα post μου και βλέπω ότι έχει χαθεί σε σημαντικό βαθμό το προσωπικό στοιχείο, είναι σαν post που θα μπορούσαν (αν τα ήθελε κανείς δηλαδή), να δημοσιευθούν οπουδήποτε: όλο και πιο αποστασιοποιημένα από εμένα και την καθημερινότητά μου, μερικές φορές μόνο με τεχνικές πληροφορίες. Ακόμη και όταν εκφράζω μία άποψη ή μία σκέψη, τα posts μου δεν έχουν προσωπική χροιά.

Αυτό είναι σε ένα μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα μίας αυτολογοκρισίας. Καταρχήν, οι επισκέπτες του blog έχουν αλλάξει. Παλιότερα οι επισκέπτες ήταν τακτικοί αναγνώστες. Διάβαζαν αυτό που γράφω σήμερα σε συνέχεια όσων έγραψα χθες και προχθές και αντιπροχθές. Τώρα ένα μεγάλο ποσοστό των αναγνωστών του blog μπορεί να έρθουν και να διαβάσουν ένα και μοναδικό άρθρο.

Θα μου πείτε και τί έγινε; Και όντως αυτό ελάχιστα θα με απασχολούσε παλιότερα: κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να διαβάζει τι γράφω, ας διαβάσει κάτι άλλο αν θέλει. Αλλά, μου έχουν φορτώσει το βάρος. Θα απαντήσω απότομα; είναι δείγμα "αλλαζονίας της εξουσίας" (της ποιας; άλλη συζήτηση αυτή...) Θα πω κάτι προκλητικό, όπως θα έλεγα με φίλους μου, για να κεντρίσω μία συζήτηση; Ξαφνικά ερμηνεύεται ως θέση του ΠΑΣΟΚ ή της Κυβέρνησης ή δεν ξέρω ποιου άλλου.

Φιλτράρω, φαναφιλτράρω, σκέφτομαι, ξανασκέφτομαι και τελικά αυτά που γράφω είναι άψυχα.

Δεν γράφω για το ποδήλατο που πήρα δώρο στα γενέθλιά μου, για το ουζάκι την Κυριακή το μεσημέρι στην λιακάδα, στο Γκάζι. Γράφω εδώ ή στο REC(on) ή στο twitter για τα πράγματα που με λυπούν γύρω μου, αλλά διστάζω να εκφράσω την λύπη μου. Γράφω για αυτά που μου δίνουν ελπίδα, αλλά διστάζω να μιλήσω για αυτή με τον ενθουσιασμό που αισθάνομαι.

Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι γενικά προβλήματα του δημόσιου λόγου, ή μόνο του δικού μου. Και, σίγουρα, η λύση που ακολουθώ τον τελευταίο καιρό, δεν προσφέρει κάτι ούτε σε εμένα (που έχω χάσει την δυνατότητα να εκφράζομαι ελεύθερα), ούτε τους φίλους του blog αυτού, που ήταν φίλοι ακριβώς γιατί έγραφα αυτά που ήθελα.