"Ένα από τα πράγματα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση ήταν πως, η συντριπτική πλειοψηφία των ανταποκρίσεων tweet επικεντρωνόταν στην περιγραφή των οδομαχιών και της βίας και όχι στην περιγραφή του παλμού, των συνθημάτων, της ανθρωπογεωγραφίας της μεγάλης πλειοψηφίας των διαδηλωτών. Τα «ρεπορτάζ» της δημοσιογραφίας των πολιτών στους δρόμους και στα στενά της Αθήνας, είχαν πρωτίστως μια τηλεοπτική λογική…" γράφει το endea neos.
Αυτό είναι ένα από τα θέματα που με προβληματίζουν και εμένα. Οι συγκεντρώσεις και οι πορείες εντάσσονται (κατά την γνώμη μου) στην λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι εκφράζουν μία θέση. Ο δεύτερος είναι διότι μέσα από την δημόσια υποστήριξη της θέσης, με την φυσική παρουσία, υπάρχει ένα μέτρο της αποδοχής της.
Και όμως, τόσο τα παραδοσιακά και, παραδόξως, πολύ περισσότερο τα "νέα" μέσα δείχνουν να στέκονται περισσότερο στην παρουσία των αστυνομικών και των μπαχαλάκιδων και λιγότερο στις θέσεις και την συμμετοχή των διαδηλωτών.
Είμαι από αυτούς, που θεωρούν ότι η κυβερνητική πολιτική είναι στην σωστή κατεύθυνση. Αλλά αν ήμουν ανάμεσα στους διαδηλωτές θα αίσθανόμουν από απογοητευμένος ως προσβεβλημένος που η θέση που στήριξα με την παρουσία μου έγιναν απλά ο καμβάς για να δώσουν παράσταση μπαχαλάκιδες και ΜΑΤ.
