47.

Λίγο πριν από ένα χρόνο, διαγνώστηκα με ένα επιθετικό λέμφωμα που είχε κάνει σημαντική ζημιά σε ένα σπόνδυλο. Το καλοκαίρι το πέρασα στο νοσοκομείο. Έκανα άπειρες εξετάσεις και δύο μεγάλες εγχειρήσεις στην σπονδυλική στήλη. Οι χημειοθεραπείες τελείωσαν τον Φεβρουάριο.

Οι γιατροί μου λένε ότι όλα πήγαν καλά. Το ίδιο τους λέω κι εγώ. Πέρασα μία διαδικασία που έχουν περάσει πολλοί άλλοι και νομίζω ότι ο καθένας την περνάει με τον δικό του τρόπο.

Για εμένα δεν ήταν τόσο δύσκολη όσο ίσως φαντάζεστε. Μάλλον με βοήθησε ο στωικός μου χαρακτήρας: "Ασχολούμαι κι ανησυχώ μόνο για όσα μπορώ να κάνω κάτι". Και η αλήθεια ήταν πως όσο ήμουν κατάκοιτος ή πονούσα ή ήμουν στο χειρουργείο ή έκαναν τις χημειοθεραπείες η τύχη μου ήταν στα χέρια άλλων. Εγώ το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να είμαι ήρεμος, ευδιάθετος και αισιόδοξος και αυτό έκανα. Δεν γκούγκλαρα καν να μάθω τι είναι αυτό που είχα ή τι σημαίνουν οι διάφοροι όροι που άκουγα γύρω μου.

Νομίζω ότι αυτό βοήθησε και εμένα αλλά και όλους όσους ήταν γύρω μου: τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, την οικογένεια μου, τους φίλους μου.

Με εντυπωσίασε πόσοι πολλοί άνθρωποι νοιάστηκαν για εμένα, ακόμη και πέρα από τους στενούς μου φίλους και την οικογένεια μου -σας ευχαριστώ τόσο μα τόσο πολύ! Η σκέψη πως όλα είναι φροντισμένα, πως αν χρειαζόμουν κάτι θα υπήρχαν άνθρωποι να το φροντίσουν αλλά κυρίως πως αν έφευγα, οι δικοί μου άνθρωποι θα είχαν την αγάπη και την βοήθεια σας, μου έδωσε μεγάλη δύναμη. Οτιδήποτε θα μπορούσα να έχω ανάγκη, από παρέα μέχρι αίμα ή οικονομική βοήθεια, το είχα σε ποσότητες μεγαλύτερες από όσες χρειαζόμουν. Είμαι ευγνώμων για αυτό.

Κάθε χρόνος που περνάει από πάνω μας αφήνει τα σημάδια του, ο τελευταίος μου άφησε πολλά. Αλλά έτσι είναι η ζωή και όπως μου αρέσει να λέω, "όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι" -ακόμη κι αυτά. Κάποια στιγμή κάποιος γιατρός μου είπε, "όλα θα πάνε καλά κι ελπίζω να μην μας ξαναδείτε ποτέ". Του απάντησα ότι ελπίζω να δω πολλές φορές γιατρό ακόμη στην ζωή μου, γιατί ο μόνος τρόπος να μην συμβεί αυτό είναι να μην ζω.

Η ζωή είναι μεταξύ άλλων και μία διαδικασία φθοράς κι όποιος την φοβάται την φθορά, φοβάται να ζήσει και δίνει τον μοναδικό αγώνα που είναι σίγουρο ότι θα χάσει.

Εγώ πλέον έχω επιστρέψει με χαρά σε χαμηλούς ρυθμούς φθοράς, αυτούς που σε γερνάνε μόνο κατά μία μέρα κάθε μέρα και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό :-)

Update: το ξαναδιαβάζω και θέλω να προσθέσω κάτι από δω, κάτι από κει, αλλά δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το κείμενο αν αρχίσω να προσθέτω σκέψεις, γιατί αυτό τον τελευταίο χρόνο είχα πάρα πολύ καιρό να σκεφτώ. Οπότε το αφήνω ως έχει :-)