Όταν γεράσω...
Όταν γεράσω...
Θέλω να γίνω ένας από αυτούς τους γέροντες που είναι 100 χρονών και κοιτάνε καλοσυνάτα τα πιτσιρίκια και τους έφηβους να ζούν με τον δικό τους τρόπο, να βάζουν τα δικά τους όρια, να έχουν τους δικούς τους κώδικες συμπεριφοράς και επικοινωνίας και χαμογελάνε.
Θέλω να λέω από μέσα μου πονηρά "για δες, τα ίδια κάναμε και εμείς, αλλά με άλλο τρόπο".
Θέλω να μπορώ να διακρίνω τα όνειρά τους, άσχετα με το αν θα φοράνε σκισμένα τζιν, χρυσές φουτουριστικές φόρμες, χλαμύδες ή θα κυκλοφορούν γυμνοί.
Θεέ μου, μην με κάνεις από αυτούς τους στριμένους γέρους με απωθημένα που κουνάνε επικριτικά το κεφάλι τους λέγοντας φράσεις όπως "πού καταντήσαμε", "πού πάμε" και "εμείς στην εποχή μας"...
-- Υ.Γ. Αν διαβάζεις αυτό το κείμενο μετά από πολλά χρόνια και έχω γίνει το ένα ή το άλλο, θύμησέ το μου, σε παρακαλώ...