όταν δεν έχεις τίποτα άλλο για να είσαι περήφανος...
... γραπώνεσαι σε ό,τι έχουν κάνει οι πρόγονοί σου (πριν από 50, 100 ή 2500 χρόνια). Και σε "προσβάλει" ο,τιδήποτε ασχολείται με τα σύμβολα που παραπέμπουν σε αυτούς χωρίς τον "πρέποντα σεβασμό": είτε χορεύει μπροστά στον Παρθενώνα (το θυμάστε αυτό;), είτε χρησιμοποιεί τον εθνικό ύμνο σε ένα έργο τέχνης.
Κάτι σαν τους ξεπεσμένους αριστοκράτες που το μόνο που τους έχει απομείνει είναι ο τίτλος ευγένειας.
Κατάσταση που βέβαια δίνει γόνιμο έδαφος σε όποιον θέλει να σου πει παραμύθια [1] για τους παππούδες σου πού ήταν ό,τι πιο εξελιγμένο υπήρξε ποτέ στον πλανήτη (και για την ακρίβεια, ήρθαν από άλλο πλανήτη).
Δεν με πειράζει που μερικοί συμπολίτες μου αισθάνονται έτσι. Το λυπηρό είναι όταν το ίδιο το κράτος συμπάσχει. Όταν συλλαμβάνει καλλιτέχνες, όταν ανέχεται να καίγονται βιβλία, να γίνονται διακρίσεις σε βάρος παιδιών ανάλογα με το που μεγάλωσε ο παππούς τους.
Ας κάνουμε ρε παιδιά πράγματα για τα οποία να είμαστε περήφανοι, που να μας ορίζουν άμεσα και όχι εξ επαγωγής!
-- [1] βρήκα και αυτή την αστεία και σατυρική σελίδα που είναι σχετική: FunEl :-)