πόσο αξίζει το pay wall;

Την Τετάρτη, στον χώρο του LeWeb, υπήρχε κάποιος που μοίραζε "κουπόνια" για 2 μήνες δωρεάν πρόσβαση στην Wall Street Journal. Έκανα το "αναμενόμενο" αστειάκι, "γιατί, κοστίζει;" για να πάρω την αναμενόμενη απάντηση "το ποιοτικό περιεχόμενο κοστίζει, φίλε μου".

Ο πειρασμός να τον ρωτήσω αν θεωρεί, πώς το περιεχόμενο που παράγω εγώ δεν είναι ποιοτικό και για αυτό το δίνω δωρεάν ήταν μεγάλος, αλλά δεν ήθελα να μπω σε αυτό το debate από το οποίο δεν θα κέρδιζα τίποτα, αλλά θα έχανα την επόμενη ομιλία.

Μιάμιση μέρα αργότερα, στο τέλος του LeWeb, αντίκρισα αυτή την εικόνα -δεκάδες από αυτά τα κουπόνια ήταν πεταμένα στον δρόμο, τσαλαπατημένα από τους περαστικούς συμμετέχοντες, που δεν φαίνεται να συγκινήθηκαν από την προσφορά.

Προσπάθησα να καταλάβω τι ήταν αυτό που έβλεπα τσαλαπατημένο. Μήπως ήταν το "ποιοτικό περιεχόμενο"; Μήπως το brand της Wall Street Journal; Μήπως οι χρήστες είναι εχθρικοί και απαξιώνουν κάτι που συμβολίζει τα παραδοσιακά ΜΜΕ;

Δεν νομίζω.

Η Wall Street Journal είναι ένα brand που απολαμβάνει μεγάλη εκτίμηση -και ειδικά στο συγκεκριμένο κοινό που στοχεύει. Και αν και πιστεύω ότι τα παραδοσιακά ΜΜΕ πεθαίνουν, η συγκεκριμένη εφημερίδα, πιθανότατα να αντέξει πολύ περισσότερο από άλλες.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι τα "pay walls" -δηλαδή οι on-line υπηρεσίες που επιτρέπουν μόνο σε κάποιον που έχει πληρώσει να έχει πρόσβαση στο περιεχόμενο -μίας εφημερίδας εδώ.

Τα ΜΜΕ όταν προσανατολίζονται προς λύσεις "pay wall" ξεχνάνε δύο από τα βασικά χαρακτηριστικά του προϊόντος τους.

Το πρώτο είναι διαχρονικό: οι ειδήσεις και η δημόσια γραφή είναι "κοινωνικά" προϊόντα, θέλεις να τα μοιραστείς, θέλεις να τα σχολιάσεις με άλλους. Το pay wall κάνει από πολύ δύσκολη ως αδύνατη την συζήτηση για ένα άρθρο που βρίσκεται "πίσω" από αυτό, αφού πολλοί από αυτούς που γίνονται αποδέκτες της συζήτησης, δεν θα έχουν πρόσβαση στο αντικείμενό της. (Η εύκολη απάντηση, ότι "ας πληρώσουν και αυτοί", δεν έχει νόημα, αφού τότε θα έπρεπε όλοι μας να πληρώνουμε συνδρομές σε όλες τις εφημερίδες του κόσμου.)

Το δεύτερο, έχει να κάνει με το πλήθος της πληροφορίας που διακινείται σήμερα μέσα από το Internet και την ανάγκη για πιστοποίηση της αυθεντικότητας. Ο καθένας μας μπορεί να γράψει ό,τι θέλει. Όταν λοιπόν διαβάζω κάπου στο Internet ότι "σύμφωνα με την WSJ, ο Obama είπε το Χ", η απαραίτητη κίνηση για να πιστοποιήσω την πληροφορία είναι να δω αν η WSJ γράφει ακριβώς αυτό που μεταφέρει ο blogger (ή ο δημοσιογράφος ή ο σχολιαστής κ.λ.) Αν δεν μπορώ να ανατρέξω στην πηγή που αναφέρεται, δεν μπορώ και να πιστοποιήσω ως αναγνώστης την αυθεντικότητα της πληροφορίας που μου μεταφέρουν.

Το ποιοτικό περιεχόμενο έχει αξία και κοστίζει να παραχθεί. Γι αυτό και θεωρώ ότι η δημοσιογραφία ως επάγγελμα όχι μόνο δεν απειλείται από το Internet και την τεχνολογία, αλλά μπορεί να αποκτά και μεγαλύτερη αξία. Αλλά τα ΜΜΕ ως μηχανισμός παραγωγής και διανομής της δουλειάς του δημοσιογράφου, αν προσπαθήσουν απλά να μεταφέρουν στο Internet τα οικονομικά μοντέλα που γνώριζαν ως σήμερα, θα πεθάνουν -πεθαίνουν ήδη, για την ακρίβεια, και δεν αναφέρομαι μόνο στα Ελληνικά ΜΜΕ, που έχουν 1002 επιπλέον στρεβλώσεις και αδυναμίες.

Νομίζω ότι η πιο κατάλληλη λεζάντα για την παραπάνω φωτογραφία θα ήταν: "τόσο αξίζει το pay wall".

Μπορεί να ρωτήσει κάποιος, "και ποια είναι η λύση;" Δεν την ξέρω. Αλλά αυτή εμένα δεν μου μοιάζει για καλή λύση;